Vroeger had ik weinig of niks met de Camino naar Santiago de Compostela. Op de één of andere manier had ik er me een beeld van gevormd dat me niet aansprak. Zoiets als te voet naar Scherpenheuvel gaan om in de basiliek een kaars te gaan aansteken, pepernoten kopen aan één van de vele kraampjes langs de straten, een terrasje doen en vervolgens weer naar huis gaan. Ik ben in mijn leven wel regelmatig in Scherpenheuvel geweest, maar nooit te voet…

Toen ik naar Braga (Noord-Portugal) verhuisde, viel het me snel op dat heel wat mensen hier al één of meerdere keren naar Santiago gewandeld zijn. Of gefietst. En dat was een nieuw gegeven voor mij. Want mijn beeld van de Camino, was een beeld van wandelaars. Wandelaars met grote rugzakken, vaak half strompelend vanwege de pijnlijke voeten. Mensen op ‘bedevaart’, die pelgrims genoemd worden.

Nog bij dat beeld over de Camino hoorden de woorden ‘afzien’, fysiek en mentaal, ‘doorbijten’, ‘blaren aan de voeten’, enfin het voelde eerder negatief dan positief.

Maar naarmate ik hier langer woon, en ik tijdens de pandemie het wandelen ontdekte, kreeg ik een ander beeld van de Camino. Een ruimer beeld. Een mooier, warmer beeld. Want plaatsen waar ik zo graag ga wandelen, blijken op de route naar Santiago te liggen. Zonder het te beseffen, had ik dus al meermaals een stukje Camino gewandeld. Ik ging er me verder in verdiepen en ontdekte dat ‘Camino wandelen’ hier zelfs een activiteit op zich is. Dat je om de Camino te wandelen niet noodzakelijk tot Santiago moet stappen. Een dagje of een weekend Camino wandelen is hier héél gebruikelijk. Je kiest één of een aantal etappes uit en weg ben je. Het pelgrimeren hoort er automatisch bij, want je ontmoet gegarandeerd andere pelgrims onderweg. Ieder met hun eigen verhaal en afkomstig uit alle delen van de wereld.

Zo gebeurde het dat ik in september 2020 de belofte maakte om exact een jaar later de Camino naar Santiago de Compostela te wandelen. Toch bleef het een beetje wringen en oncomfortabel voelen. De lange etappes, waarover ik vaak las, schrikten me af. Ik was bang dat ik onderweg niet de tijd zou hebben om te genieten van wat ik zag, hoorde, voelde. Op de één of andere manier resoneerde het niet met het ‘mindful wandelen’, dat ik ontdekt had en dat me al zoveel deugd gedaan had. Ik wou niet constant ‘moeten’ doorstappen, om tijdig op de volgende slaapplek aan te komen. Want dat deed me opnieuw denken aan de ratrace waar ik bewust uitgestapt was toen ik naar Portugal verhuisde.

Mijn oncomfortabel gevoel was plots van de baan toen ik er me bewust van werd dat er helemaal niet zoiets is als een reglement of een code die je móet volgen om de Camino op de ‘juiste’ manier te wandelen. Er is helemaal niemand die bepaalt welke afstand je per dag moet wandelen. Of fietsen, want dat kan ook! Er is ook niemand die bepaalt hoeveel dagen je over welke afstand moet doen. Dat bepaal je helemaal zelf. Ik koos voor een ‘slow camino’. Dat voelde voor mij het meest comfortabel en het resoneerde ook helemaal met de keuzes die ik gemaakt had m.b.t. mijn eigen leven.

Op 12 september 2021 stapte ik hier in Braga op de trein naar Valença, vanwaar ik mijn eerste camino, een traject van zo’n 125km, naar Santiago stapte. Op mijn manier. Op mijn tempo. In mijn ééntje, maar nooit alleen. Mét een zware rugzak. Maar gelukkig ook met elke nacht een comfortabel bed. Geluk is het juiste woord, ja. Want aan het einde van de dag op goed geluk een hotel binnen stappen om te informeren of er nog een kamer beschikbaar is, dat kon toen nog.

In 2023 heb ik de ‘Variante Spiritual’ gewandeld en die heeft me helemaal overdonderd. ‘De Camino roept je’, wordt wel eens gezegd en dat is inderdaad wat er gebeurd is. Ik ga sindsdien regelmatig enkele dagen of een weekje ‘Camino wandelen’. Elke voorbereiding is dan een ontdekkingstocht op zich. Zo weet ik nu dat er in Braga maar liefst 5 verschillende Caminoroutes passeren, elk met hun historiek, hun moeilijkheidsgraad en hun uitdagingen. En dat die routes als het ware in mijn achtertuin passeert, is iets waar ik alleen maar erg dankbaar voor kan zijn.

Camino wandelen heeft iets bijzonder, telkens opnieuw. Laten gebeuren wat moet gebeuren en openstaan voor elk magisch moment onderweg. Mensen ontmoeten en een babbeltje slaan. Genieten van een stuk fruit uit een kistje dat langs de weg staat met een bordje ‘voor de pelgrims’. Versleten, achtergelaten wandelschoenen en andere getuigen van menselijke inspanningen. Stickers met het telefoonnummer van lokale taxidiensten subtiel op paaltjes langs de weg. Je voelt aan alles dat dit een bijzonder pad is. Als de straatstenen konden spreken… Gelukkig kunnen ze dat niet, maar voel je aan alles dat dit iets bijzonder is. Iets magisch. Iets dat je wil beleven.

Droom jij ervan om ooit de Camino te wandelen, maar weerhouden angst of tijdgebrek of een andere belemmerende gedachte je?
Contacteer me en ik vertel je graag hoe we samen jouw droom kunnen waarmaken!

Bom Caminho!